gmina | Konstancin-Jeziorna

Willa powstała w latach 1908-1910 na zlecenie Aleksandra Grankego. W 1927 r. budynek kupił warszawski krawiec Władysław Sudyk, zakładając w nim pensjonat, prowadzony przez żonę Jadwigę, a następnie ich córkę, Jadwigę Konopczyńską. W 1943 r. przez kilka tygodni mieszkali w „Irenie” poeci Tadeusz Gajcy i Leon Stroiński, zaprzyjaźnieni z Romanem Mularczykiem (Bratnym).

„Hugonówka” to pierwszy w okolicach Warszawy Zakład Przyrodoleczniczy założony przez Hugona Seydla, współwłaściciela Domu Handlowego i Składu Hurtowego Win „Maurycy Seydel i Spółka”. Pensjonariusze mieli do dyspozycji salę gimnastyczną z inhalatorium oraz szereg zabiegów rehabilitacyjnych. W latach 20. Seydel wynajął budynek małżonkom Andrzejewskim, którzy otworzyli w nim pensjonat zwany willą Pod Diabłami, od ustawionej na postumencie rzeźby przedstawiającej bawiące się fauny. W 1938 r. budynek nabyła Helena Barbara Jaworska, a w 1967 r. sprzedała go Skarbowi Państwa.

Wybudowana w 1914 roku według projektu Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego dla inżyniera Józefa Budkiewicza, budowniczego kolei w zaborze rosyjskim, a także projektanta i budowniczego warszawskich kolejek dojazdowych: Wawerskiej, Grójeckiej i Wilanowskiej z odnogą do Konstancina. Po jego śmierci posiadłość odziedziczyła ona Maria Łucja z Szajewskich wraz z córkami Zofią i Janiną. Janina Budkiewicz, profesor psychologii, gościła u siebie m.in. Władysława Broniewskiego.

Zbudował ją w 1905 roku według własnego projektu architekt Mikołaj Tołwiński. W latach 1937–1939 oraz 1943–1945 w willi urządzono pensjonat. Po śmierci Tołwińskiego willę odziedziczył jego syn Tadeusz, profesor Katedry Budowy Miasta oraz dziekan Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.
„Este” jest wczesnomodernistyczną budowlą z elementami secesji. Bryła budynku jest rozczłonkowana i nieregularna, z dominującą trzykondygnacyjną wieżą z wykuszem oraz czterokolumnowym gankiem, z miękkim, falistym szczytem.

Zespół budynków o tej nazwie został zbudowany w latach 1911-1921 według projektu Tadeusza Zielińskiego. Jeden z budynków przypomina zamek z dwiema basztami umieszczonymi symetrycznie po obu jego stronach. Ta monumentalna budowla utrzymana jest w stylu eklektycznym. Od frontu ma centralnie umieszczoną jednokondygnacyjną sień z gankiem kolumnowym. Elewacja widoczna od ulicy nie jest elewacją frontową, lecz tylną, z trzema półkolistymi ryzalitami. Posadowiony z tyłu mniejszy budynek jest podobny stylowo do głównego. Budynki wzniesione z inicjatywy K. Jaroszyńskiego jako pensja pani Palickiej.

Zbudowany w 1928 roku według projektu Zdzisława Mączeńskiego na zlecenie Jana Wedla dla Michaliny Czerneckiej (późniejszej żony Wedla). Przysadzista, silnie zgeometryzowana jednokondygnacyjna bryła budynku z łamanym dachem polskim stanowi połączenie stylu dworkowego z surowością modernizmu. Masywność elewacji frontowej od ul. Piotra Skargi rozbija trójosiowa część centralna, nad którą góruje facjata z płaskorzeźbioną dekoracją w postaci wazonu z gałęziami i owocami winogron.