zabytek | Konstancin-Jeziorna

„Leliwa” to pensjonat zbudowany między 1910 a 1914 r. dla Janiny z Kostrzewskich primo voto hr. Hutten-Czapskiej, secundo voto Karwosieckiej. W opinii współczesnych uznany był za najbardziej elegancki w Konstancinie i nazywany filią hotelu Bristol. Podczas okupacji obiekt przejęła komenda Stabsquartier Konstantin. Po wojnie stał się bazą szkoleniową różnych resortów i mieścił Ośrodek Doskonalenia Kadr Kierowniczych Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego oraz Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

Willę zbudowano w 1904 r. na zlecenie Władysława Giełżyńskiego – kupca, fabrykanta dywanów i właściciela sklepu z artykułami dekoracyjnymi, prawdopodobnie według projektu Bolesława Colonna-Czosnowskiego. Po 1939 r. stała się własnością Marii Mrozowskiej. W latach 90. budynek spłonął niemal doszczętnie, po czym został odbudowany zgodnie z projektem architekta Ryszarda Wyżyńskiego dla prywatnego inwestora. Jego bryła i wystrój architektoniczny zostały odtworzone w oparciu o materiały ikonograficzne.

Zbudowana w 1905 roku według projektu Władysława Jabłońskiego prawdopodobnie dla Samuela Frosta, dostawcy mebli dla petersburskiego Ministerstwa Dworu oraz dla Zarządu Pałaców Cesarskich (m.in. na Zamek Królewski w Warszawie) i właściciela sklepu meblarskiego przy warszawskim Nowym Świecie. Stanowi jeden z najbardziej interesujących przykładów stylu zakopiańskiego na Mazowszu.

Budynek mieszkalny zlokalizowany w centralnej części Konstancina-Jeziorny, na rozległej działce, na rogu ulic Batorego i Żeromskiego. Na dużej posesji znajduje się także dwukondygnacyjny budynek gospodarczy / garaż.

Powstała w latach 1926-1927 według projektu Tadeusza Sobockiego na zlecenie Władysława Paschalskiego, przemysłowca z Warszawy, właściciela sąsiadującej z nią willi „Muszka”. Nazwa willi pochodzi od imion jego córek, Izy i Haliny. Otaczający willę ogród został zaprojektowany w 1927 r. przez architekta krajobrazu Stefana Rogowicza. W czasie II wojny światowej w budynku mieściło się Waffenkomando, a po 1945 r. – przedszkole. W 1975 r. obiekt przebudowano, dostawiając półokrągły ryzalit od strony południowej. Obecnie willa znajduje się w prywatnych rękach.

Willa powstała w latach 1908-1910 na zlecenie Aleksandra Grankego. W 1927 r. budynek kupił warszawski krawiec Władysław Sudyk, zakładając w nim pensjonat, prowadzony przez żonę Jadwigę, a następnie ich córkę, Jadwigę Konopczyńską. W 1943 r. przez kilka tygodni mieszkali w „Irenie” poeci Tadeusz Gajcy i Leon Stroiński, zaprzyjaźnieni z Romanem Mularczykiem (Bratnym).

„Hugonówka” to pierwszy w okolicach Warszawy Zakład Przyrodoleczniczy założony przez Hugona Seydla, współwłaściciela Domu Handlowego i Składu Hurtowego Win „Maurycy Seydel i Spółka”. Pensjonariusze mieli do dyspozycji salę gimnastyczną z inhalatorium oraz szereg zabiegów rehabilitacyjnych. W latach 20. Seydel wynajął budynek małżonkom Andrzejewskim, którzy otworzyli w nim pensjonat zwany willą Pod Diabłami, od ustawionej na postumencie rzeźby przedstawiającej bawiące się fauny. W 1938 r. budynek nabyła Helena Barbara Jaworska, a w 1967 r. sprzedała go Skarbowi Państwa.

Wybudowana w 1914 roku według projektu Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego dla inżyniera Józefa Budkiewicza, budowniczego kolei w zaborze rosyjskim, a także projektanta i budowniczego warszawskich kolejek dojazdowych: Wawerskiej, Grójeckiej i Wilanowskiej z odnogą do Konstancina. Po jego śmierci posiadłość odziedziczyła ona Maria Łucja z Szajewskich wraz z córkami Zofią i Janiną. Janina Budkiewicz, profesor psychologii, gościła u siebie m.in. Władysława Broniewskiego.

Zbudował ją w 1905 roku według własnego projektu architekt Mikołaj Tołwiński. W latach 1937–1939 oraz 1943–1945 w willi urządzono pensjonat. Po śmierci Tołwińskiego willę odziedziczył jego syn Tadeusz, profesor Katedry Budowy Miasta oraz dziekan Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.
„Este” jest wczesnomodernistyczną budowlą z elementami secesji. Bryła budynku jest rozczłonkowana i nieregularna, z dominującą trzykondygnacyjną wieżą z wykuszem oraz czterokolumnowym gankiem, z miękkim, falistym szczytem.

Zespół budynków o tej nazwie został zbudowany w latach 1911-1921 według projektu Tadeusza Zielińskiego. Jeden z budynków przypomina zamek z dwiema basztami umieszczonymi symetrycznie po obu jego stronach. Ta monumentalna budowla utrzymana jest w stylu eklektycznym. Od frontu ma centralnie umieszczoną jednokondygnacyjną sień z gankiem kolumnowym. Elewacja widoczna od ulicy nie jest elewacją frontową, lecz tylną, z trzema półkolistymi ryzalitami. Posadowiony z tyłu mniejszy budynek jest podobny stylowo do głównego. Budynki wzniesione z inicjatywy K. Jaroszyńskiego jako pensja pani Palickiej.