gmina | Konstancin-Jeziorna

Kościół został wzniesiony w 1913 roku na gruncie podarowanym przez hr. Witolda Skórzewskiego, właściciela dóbr oborskich, założyciela letniska konstancińskiego, zaś koszty budowy, wynoszące ponad 40 tys. rubli, sfinansowała Józefa z Iwaszkiewiczów hr. Dąmbska, posiadaczka willi Szwajcarka i Pod Dębem. Projektantami byli: Józef Pius Dziekoński i Franciszek Mączeński. Eklektyczny kościół jest murowany z czerwonej cegły, nieotynkowany.

Projektantami kościoła byli architekci Bronisław Brochowicz-Rogóyski, Władysław Kossowski oraz Adam Krysiński. Plac pod budowę ofiarował Wacław Preker, właściciel dóbr Skolimów. Początkowo była to neogotycka, jednonawowa kaplica z górującą wieżyczką usytuowaną na południowej połaci dachu. W 1910 roku właściciel skolimowskiej willi „Wersal” Teodor Gwizdalski, ufundował drugą, wyższą wieżę kościoła umieszczoną na masywnym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium. Na początku lat 30. poszerzono nawę i przedsionek, co nadało bryle budynku mocno przysadziste proporcje.

Wzniesiony w latach 1907-1909 neogotycki budynek na planie krzyża zaprojektował architekt Hugo Kuder, uczeń sławnego Józefa Piusa Dziekońskiego. Od frontu budynek wieńczy wysmukła wieża, na której z okazji Wielkiego Jubileuszu 2000 roku zamontowano zegar. W 1989 roku oryginalne dachówki zastąpiono miedzianym dachem. Główny dębowy neogotycki ołtarz św. Józefa zaprojektowany przez rzeźbiarza Antoniego Bogaczyka. W tle figury św.

Willa była własnością profesora Władysława Witwickiego, wybitnego psychologa, filozofa i estetyka, tłumacza dzieł Platona, który po 1945 r. założył w Konstancinie prywatne seminarium psychologiczne. W 1949 r. Helena Witwicka, żona zmarłego w 1948 r. profesora, wraz z synem Tadeuszem zostali zmuszeni do opuszczenia willi, która jak wiele innych na terenie Królewskiej Góry, została włączona do powstającego tam osiedla rządowego, przeznaczonego dla prominentnych przedstawicieli władz komunistycznych. Willa stylistycznie nawiązuje do architektury dworkowej.

Willę wybudował dla siebie w latach 1908-1910 artysta malarz i architekt Józef Czajkowski. Pierwotnie utrzymana w stylu secesji z elementami neobaroku. Zaraz po I wojnie światowej Czajkowski sprzedał willę Kazimierzowi Ludwikowi Schielemu, prezesowi zarządu największego warszawskiego browaru „Haberbusch & Schiele”. Po jego śmierci willę odziedziczył syn, Aleksander Schiele, architekt, a także narciarz i taternik, zasłużony zarówno dla rozwoju narciarstwa, jak i turystyki wysokogórskiej. W czasie okupacji willa „Ustronie” była miejscem działań konspiracyjnych.

Willa powstała po 1908 r. dla Karela i Stefanii z Kunców Pošepnych. Pošepny, przedsiębiorca czeskiego pochodzenia, posiadał firmę „Karol Aleksander Pošepny fabryka maszyn i pomp”. Pierwotna nazwa willi pochodziła od imienia żony fabrykanta. Ich własnością pozostała do 1934 r., gdy nabyła ją Maria z Potkańskich Pratkowska, żona Leona, radcy Banku Cukrownictwa. Pratkowscy, od skrótu imienia ich dzieci – Tadeusza i Ireny, zmienili nazwę na Taira. Prosta bryła dwukondygnacyjnej willi otrzymała dekorację neoklasycystyczną z elementami neorenesansu.

Nazwa kompleksu – Tabita – pochodzi od imienia bogobojnej chrześcijanki wskrzeszonej przez św. Piotra. Pierwszym obiektem zbudowanym w Klarysewie przez warszawski Zbór ewangelicko-augsburski był drewniany parterowy domek dla diakonis zwany „Betanią”. Mieścił się w nim dom opieki prowadzony przez zakonnice. W latach 1928-1930 powstał budynek zaprojektowany przez wybitnych architektów Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcę. Początkowo był to Dom Macierzysty Diakonatu Warszawskiego, a od 1934 r. dom opieki i pensjonat dla rekonwalescentów Szpitala Ewangelickiego. W 1932 r.

„Szwajcarka” jest jednym z pierwszych pensjonatów powstałych w Konstancinie, wybudowanym prawdopodobnie przez Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych jako siedziba zarządu. Autorstwo projektu przypisuje się Józefowi Piusowi Dziekońskiemu lub Bronisławowi Colonnie-Czosnowskiemu. W 1909 r. budynek nabyła Józefa z Iwaszkiewiczów hr. Dąmbska. W 1920 r. willa przeszła we władanie Wandy Płatkowskiej, a w 1925 r. Ferdynanda i Heleny Pahlów, właścicieli znanej warszawskiej fabryki chemicznej „Dobrolin”.Willę zaprojektowano w stylu typowym dla pensjonatów szwajcarskich.